Verloskundige zorg in Zeeuws-Vlaanderen - ZorgSaam
Direct (spoed)contact 24/7 bereikbaar: 0115-688228

Bevallingsverhaal van Renate, Lorenzo & Gianni

13 augustus 2022

Het is 10 augustus, de dag dat ik ben uitgerekend om te bevallen van ons eerste kindje. Ik sta op en voel me, ondanks een buik die in de weg zit en last van mijn onderrug (wat ik de laatste twee weken constant heb), prima.

Na een hele dag te hebben rond geslenterd in Sluis, krijg ik in de auto op weg naar huis een raar gevoel in mijn buik. Het lijken een soort van steken die blijven terugkomen, maar ze doen niet echt pijn.

 

‘s Avonds om half 10 bel ik naar de verloskundige om te vertellen dat ik om de vijf minuten steken krijg die 1 minuut aanhouden. Echt pijn doet het niet. De verloskundige raad mij aan om een warme douche of bad te nemen en om zoveel mogelijk rust te pakken. “Als het erger wordt, of als je het graag even wilt laten checken, mag je altijd bellen of langskomen”, wordt mij verteld. Slapen lukt niet, maar ik heb geen pijn.

 

Om 2 uur ‘s nachts bel ik opnieuw naar de verloskundige. dat de weeën nu wel steeds heftiger worden en ik een raar gevoel heb. Ze zegt dat ik langs mag komen en dat ze dan gaan kijken of ik al opgenomen kon worden.

Ik maak mijn vriend wakker en om 3 uur ‘s nachts zijn we in het ziekenhuis. Ik wandel op mijn gemakje zelf naar de afdeling, want stil zitten lukt niet. De verloskundige kijkt en ik heb al 4 cm ontsluiting. Ik word opgenomen.

 

In mijn bevalplan had ik aangegeven dat ik graag in bad zou willen bevallen. Ik ging eerst in het gewone bad zitten om het te proberen, maar dit vond ik helemaal niet fijn. Ik wou niet stil zitten, ik kon niet stil zitten. Pijn had ik op dit moment nog steeds niet. Ik kleedde mij weer aan, en ging terug naar onze kraamsuite. Mijn vriend en ik hadden de laptop meegenomen en gingen nog een serie kijken. Hij viel na twee minuten in slaap. Ik besloot nog wat mails te beantwoorden en wiebelde wat heen en weer op de yoga bal.

Op een gegeven moment werd ik zo misselijk en moest ik spugen. Mijn vriend werd wakker en kwam naar de badkamer. Hij zag dat mijn vruchtwater langs mijn benen naar beneden drupte. Hij belde meteen de verloskundige. Ik gaf aan de verloskundige aan dat ik nu echt pijnstilling wou en het niet meer volhield. Onze verloskundige Malou deed inwendig onderzoek en zei dat ik al op 9 cm ontsluiting zat. Dit is helaas te laat voor pijnstilling.

 

Het was nu 6:15 uur in de ochtend.  Ik had constant het gevoel dat ik super nodig naar de wc moest en wou op dit moment ook niet meer van de wc afkomen. Mijn benen deden zo veel pijn en het voelde alsof mijn lichaam het ieder moment zou kunnen begeven. Op dit moment konden ze het hartje niet goed meer horen, dus moest ik op bed liggen. Omdat er zorgen waren om de hartslag kon ik helaas niet meer op de baarkruk.

Ik ging op het bed liggen en het voelde alsof ik buiten mijn eigen lichaam trad. De kamer was ondertussen volgelopen (twee verloskundigen, twee verpleegsters en een kraamverzorgster) omdat ze zich zorgen maakte om de hartslag van de baby. Ik mocht eindelijk persen! Tijdens een perswee kreeg ik een knipje. Ik heb hier niets van mee gekregen en niets gevoeld.

 

Na nog geen kwartier persen was daar op 11 augustus om 7:00 uur precies, onze prachtige zoon Gianni. Malou legde hem op mijn borst en ik was opslag verliefd. Dit moment mocht van mij eeuwig duren, niemand om ons heen alleen wij drie. Kort hierna kwam ook mijn placenta eruit en heeft verloskundige Helen mij gehecht.

 

Ik kijk met een superfijn gevoel terug op mijn bevalling en ben zo trots op mezelf dat ik dit heb gedaan. Als tip zou ik willen meegeven dat je vooral de rust in jezelf moet bewaren en alles ‘gewoon’ op je af moet laten komen. Luister naar je lichaam, jouw lichaam kan dit! (ook wanneer het even niet zo voelt).

Bevallingsverhaal van Renate, Lorenzo & Gianni Bevallingsverhaal van Renate, Lorenzo & Gianni
©2024 ZorgSaam Zorggroep Zeeuws-Vlaanderen | Disclaimer & cookies | Privacyverklaring | Ontwerp & realisatie Buro Cinq