Bevallingsverhaal van Lisa, Mels & Guus

Hey! Mijn naam is Lisa, 30 jaar. Samen met Mels heb ik 2 kinderen, Soof 👧🏼 (3) & Guus 👶🏻 (0) 

 

Graag neem ik jullie mee terug naar mijn bevalling op 25 januari 2022 in Terneuzen op de gezinsafdeling van ZorgSaam.  

Na een IUI-traject werd ik na poging 6 zwanger van Guus. Het lange wachten werd beloond & mijn uitgerekende datum was berekend op 12/02/2022.. Top datum! 😉 

De zwangerschap verliep zoals ik hem van te voren al had bedacht.. Wederom zwangerschapsdiabetes & een verhoogde bloeddruk. Dit werd allemaal goed gemonitord & mede daardoor heb ik gewoon kunnen genieten van mijn zwangerschap.  

Guus groeide goed & werd na 32 weken geschat als een grote jongen.  

Dat er een inleiding zou plaatsvinden wist ik eigenlijk al vrij snel, doordat ik medicatie had voor mijn bloeddruk icm de diabetes.  

In mijn 35e week voelde ik me wat ziek & belde toch voor de zekerheid naar de Spoedlijn van de verloskundige. Ik kon later die middag even op controle komen. Tijdens de controle werd er een te hoog eiwitgehalte gevonden in mijn bloed en dat opgeteld met mijn bloeddruk, was de diagnose zwangerschapsvergiftiging al snel gemaakt. Ik moest mijn laatste weken zwangerschap in het ziekenhuis blijven. Een tegenvaller! Na een dag in tranen te zijn geweest, kwam al gauw de berusting. De verpleegkundigen waren allemaal zo lief! Mede door hun werd mijn ziekenhuisopname toch draaglijker. Ook ben ik 3 keer een dagje op “verlof” geweest. Om 10u naar huis en om 19u weer terug.  

 

De dag dat in 37+1 was, werd er in de middag een ballonnetje geplaats door Dr. Lensen. Dit ging heel vlotjes! De bevalling zou eindelijk beginnen! Na een nacht prima slapen, was de ballon er helaas niet uitgevallen. Die dag kreeg ik 4 keer medicatie, om de 4u, om de baarmoedermond week te maken & zo de bevalling “op te wekken”. De weeën bleven uit & na overleg met Severine, heb ik besloten dat ik liever nog een nachtje zou slapen.  

 

In de nacht werd ik wakker van krampen, die toch wat op weeën leken, maar goed te verdragen. Soms kwamen ze om de 3 minuten & dan weer een uur niets.. S’ ochtends om 6.00 heb ik nog lekker even gedoucht en om 6.30 lag ik aan het ctg. Guus had het nog prima naar zijn zin.  

Rond 7.30 kwam Selina om te kijken hoe het ervoor stond. Na inwendig onderzoek bleek dat ik bijna 5 cm ontsluiting had. Yes! Mijn vliezen konden gebroken worden & vandaag zou Guus dan eindelijk geboren worden. Er was alleen een probleem. Tijdens het onderzoek voelde Selina dat Guus nog niet voldoende was ingedaald & er daardoor een soort bel in mijn baarmoedermond zat. Ze vertelde me toen al dat ze niet wist wat er ging gebeuren als ze mij vliezen brak & dat de kans bestond dat de navelstreng er tussen zat. Samen met de gynaecoloog werd en zowel inwendig als uitwendig met de echo gekeken &  is er besloten om toch mijn vliezen te breken. Mijn vliezen braken, het infuus met weeënopwekkers werd aangesloten & we zouden eindelijk echt gaan beginnen!  

 

Omdat Guus nog niet goed ingedaald is, kunnen ze geen elektrode op zijn hoofdje plaatsen en blijf ik aan het ctg. De weeën beginnen langzaam te komen. “Als dit het is, wordt het een makkie in vergelijking met Soof” zeg ik nog tegen Mels. In mijn euforie heb ik niet echt in de gaten waarom Tamara naar het ctg blijft kijken & steeds vraagt of ik een wee heb. Wanneer ze vraagt of ik opspanning heb, terwijl ik het niet heb, begint me iets te dagen dat er misschien iets niet klopt. Telkens wanneer ik een wee heb, hoor ik zijn hartslag zodanig zakken, dat er tussen de hartslagen wel 3/4 seconden zit. Maar zolang ze niet ingrijpen, zal het vast wel goed zijn. Tamara loopt weg & is binnen 30 seconden terug samen met Selina. “Ik ga je nog eens inwendig onderzoeken”. Prima.  

Ze voelt & ik zie het eigenlijk gelijk. De schrik. “Ik denk dat ik de navelstreng voel”. Wanneer de Tamara vraagt of ze de noodbel moet indrukken, begin ik de paniek te voelen. “Ja, het is de navelstreng, ik weet het zeker”. De noodbel wordt ingedrukt, mijn bed achterover gegooid. Binnen enkele seconden staat de kamer vol. “We gaan je naar de ok brengen, je baby moet nu gehaald worden”. Er wordt een katheter geplaatst en mijn blaas wordt gevuld om Guus hoog te houden, het infuus wordt onmiddellijk afgesloten, want ik mag geen wee meer krijgen. Selina blijft gelukkig rustig & op mij inpraten, waardoor ik eigenlijk ook verbazingwekkend rustig blijf, al voel ik dat op dat moment absoluut niet zo. 

Wat je normaal alleen in de film ziet, is nu de realiteit. Rennend over de gang, Selina met haar hand nog in mij om de navelstreng terug te duwen. Aangekomen op de ok staat het complete team al klaar. “Moet ik onder narcose?! Als het moet dan moet het, maar moet ik onder narcose?!” Selina haalt haar hand uit mij & luistert met de doppler. “Klinkt goed, we proberen een ruggenprik”. Gelukkig lukt het prikken ook gelijk, ondanks mijn hevige trillende benen. Opeens is Mels er gelukkig ook weer & wanneer ik lig, beginnen ze gelijk. De anesthesist vertelt wat er allemaal gebeurt & wanneer Guus er bijna is, mag ik toch nog kijken hoe hij geboren wordt! Een klein huiltje hoor ik & waar Mels en ik absoluut geen emotionele types zijn, komen de tranen. Wat een opluchting! Onze kleine vriend leeft! Hij wordt nagekeken door de kinderarts & wanneer hij is goedgekeurd, wordt hij direct bij mij gelegd. 💙 

Iedereen is zo lief op de OK! Dat stelt je echt zo gerust!  

 

We zijn eigenlijk vrij snel weer terug op de suite. Wow! Wat is er net allemaal gebeurd?! Zo bizar, eigenlijk niet te bevatten. Al vrij snel komt Selina & verteld dat wanneer dit niet gebeurd was, het alsnog heel spannend geweest zou zijn. Guus zat 3x strak omstrengeld met de navelstreng. Gelukkig zijn wij vrij nuchter. Het was heftig, zeker. Maar wanneer dit niet gebeurd was, weten we sowieso niet of Guus levend ter wereld gekomen was. Dus mag je zeker spreken van een geluk bij een groot ongeluk. 

 

Het adequaat handelen van Selina, Tamara & Dr Lensen maakt dat ik echt met een positief gevoel terugkijk op mijn bevalling. Ze zijn rustig gebleven, hebben ons zo gerustgesteld in een toch wel stressvol moment, hebben misschien wel 100 foto’s gemaakt op de OK & zijn vooral open en eerlijk geweest en dat is heel fijn!  

Ons gezin is compleet, en allemaal dankzij de toppers van de gezinsafdeling! 💛