Bevallingsverhaal van Esmée, Chris & Ravi

Op 8 juni zijn wij trotse ouders geworden van Ravi Seghers.

De bevalling liep totaal anders dan gepland.

Vanaf 5 juni voelde ik mij niet fit. Ik was ontzettend moe en wilde eigenlijk alleen maar slapen. Dit was niks voor mij, omdat ik normaal barst van de energie en ook heel de zwangerschap niet extreem moe ben geweest. Ook was ik wat misselijk en had ik geen eetlust. Maar ik dacht bij mezelf: “dit hoort er vast bij”. Iedereen zegt ook altijd: “de laatste loodjes wegen het zwaarst”.

Ik moest ook nog maar 3 dagen werken tot mijn zwangerschapsverlof, dus ik wilde dat graag afmaken. Dinsdag 7 juni was ik dus gewoon gaan werken. Halverwege de dag meldde ik me ziek, omdat ik me echt niet lekker voelde. Ik belde de verloskundige. Het was toen ongeveer 12:35. Ik kreeg het bandje te horen (“voor spoed of als de bevalling begonnen is toets 1, voor overige verloskundige zorg zijn we tussen half 1 en 1 uur niet bereikbaar”). Ik had niet het idee dat het spoed was en al helemaal niet dat de bevalling begonnen was. Ik was pas 35 weken en 3 dagen zwanger en had geen idee hoe weeën voelde. Ik besloot om op de parkeerplaats bij het ziekenhuis te wachten tot 13:00 en daarna nog eens te bellen (achteraf bekeken had ik beter gewoon gebeld, maar ik wilde me niet aanstellen).

Ik mocht gelijk komen. Ze hebben inwendig onderzoek gedaan en ik had een vingertop ontsluiting. Ook kwam er wat bloed mee. Ze legde mij aan hetCTG om zicht te krijgen op de harde buiken/weeën. Ze hebben ook een echo gemaakt en de baby lag helaas nog in stuit. Ze hebben geprobeerd om de baby te draaien. Dit lukte niet meer, omdat hij al te ver was ingedaald. Kort na de draaipoging verloor ik wat vruchtwater. De vliezen waren gebroken.

Na heel de middag + nacht met weeën kreeg ik uiteindelijk een ruggenprik met ongeveer 5 cm ontsluiting. Het lukte me goed om de ween op te vangen en ik had een hele fijne verloskundige. Door de ruggenprik stopte de weeën. Ik kreeg weeën opwekkers, maar hier reageerde de baby niet goed op. De hartslag zakte enorm. Daarom moest ik rond 8:00 naar de operatiekamer voor een acute keizersnede. Er was paniek. Ik was op dat moment ontzettend bang om de baby te verliezen. Ik werd onder narcose gebracht. Er werd mij gemeld dat er geen tijd was voor uitleg en dat de uitleg later kwam.

Om 8:11 is Ravi geboren! Helaas was ik onder narcose en mocht Chris er ook niet bij zijn. Dit vond ik achteraf erg verdrietig. Toen Ravi eruit kwam zakte de hartslag nog verder weg. Ook werkte zijn longetjes niet gelijk. Ze hebben hem tot 3x toe hartmassage gegeven op zijn kleine lijfje en zuurstof toegediend via een pijp in zijn longetjes. Hierna begon hij zelfstandig te ademen en sinds toen is alles alleen maar goed gegaan. Hij deed alles zelfstandig. Chris mocht al snel bij hem en toen ik wakker werd vertelde ze mij dat hij was geboren. Ik kreeg een foto te zien van hem en Chris en ze meldde mij gelijk dat alles goed met hem ging. Wat een opluchting… Ik mocht gelukkig al snel naar hen toe. Wat was hij prachtig!!

Achteraf bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had en dat Ravi hierdoor te vroeg is gekomen. Ik was erg onbezorgd tijdens mijn zwangerschap. Achteraf had ik de signalen beter moeten herkennen. Maar dat is allemaal achteraf. Ik heb in ieder geval 8 maanden ontzettend genoten van mijn zwangerschap.

Wij hebben een week in het ziekenhuis verbleven en zijn daar ontzettend goed verzorgd. Ik heb zoveel bewondering gekregen voor hun vak. Zij maken zoveel stressvolle situaties mee. Iedereen was dag en nacht zo professioneel, vriendelijk en betrokken. Nooit was er iets teveel gevraagd. Zonder hen en het snelle handelen was Ravi er misschien niet geweest, maar hier wil ik niet teveel aan denken.

Ook hebben we heel veel aan onze familie gehad. Zij hebben kleine kleertjes in maatje 44 gekocht, voor onze beestjes thuis gezorgd, de laatste spulletjes gewassen en klaargezet en zijn bedje op gemaakt.

De eerste weken vond ik het erg moeilijk om over de bevalling te praten zonder emotioneel te worden. Nu 5 weken later ben ik alleen maar blij en gelukkig. We hebben een gezonde zoon, ik voel me ontzettend goed en dat is alles wat telt. Voor hem zou ik het nog 10 keer over doen.

Zo zie je maar dat je niet alles kan plannen en het soms gewoon op je af moet laten komen. En ook dan komt het wel goed!