Bevallingsverhaal van Megan, Dennis & Blake*

“Gefeliciteerd, je bent zwanger.” Na het horen van die simpele zin tijdens de eerste echo ben je meteen gelukkig. Onbewust begin je in je hoofd dingen te plannen. Zie je jezelf een gezin starten, zit je op een roze wolk. Niet wetende dat je een paar weken later in een complete hel beland.

Je laat de NIPT doen, gewoon om zeker te weten dat je kindje gezond is. De echo’s waren goed dus we twijfelden er niet eens over dat het bij ons mis kon zijn. Maar dat was het wel. Zonder dat je het door hebt al levende in een waas tussen hoop en rouw, ben je 6 weken, een vlokkentest, een vruchtwaterpunctie, twee bezoekjes aan het Erasmus MC en gesprekken met een klinisch geneticus verder. De prognose is erg slecht en er is met zekerheid te zeggen dat je kindje niet gezond zal zijn en de kwaliteit van leven, als die er al is, is absoluut niet positief. Dan kom je samen voor een keuze te staan, een keuze die niemand wil maken en waar je niet over na wilt denken. Een keuze die geen keuze is, een diepe emotionele strijd met jezelf, iets ongelofelijks onmogelijk en onmenselijk, maar tegelijkertijd de meest ouderlijke, volwassenen en moedigste keuze die we ooit in ons leven zullen maken. We besloten om de zwangerschap van ons zo gewenste kindje af te breken en te bevallen bij ZorgSaam Terneuzen. Voor ons kreeg de bevalling een hele andere lading, wetende dat haar geboorte een afscheid zou worden en we letterlijk en figuurlijk met lege handen thuis zouden komen. We keken er zo ontzettend tegenop.

Een paar dagen later kregen we een gesprek met een gynaecoloog over de procedure. De zondag erop moest ik naar het ziekenhuis voor het eerste pilletje om je baarmoeder voor te bereiden op een bevalling. De hele zaterdag op zondagnacht waren we in tranen en hebben we geen oog dichtgedaan. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen hebben we een kwartier op de parkeerplaats gestaan en gehuild, ik kon de auto niet uit en het ziekenhuis niet in. Wat vond ik dat erg, ik was er kapot van, het gevoel dat ik een einde aan haar leven zou maken, want zolang ze in mijn buik zat leefde ze. Op dinsdag 7 juni om 8 uur ’s ochtends opgenomen op de kraamafdeling en wat zagen we hier tegenop. Samen met Delphine en Veronique, de procedure nogmaals doorgenomen. Gedurende het verblijf geven ze elke drie uur en maximaal vijf keer per dag een “gift”, een pilletje dat ze vaginaal in brengen. Deze zorgt ervoor dat je contracties krijgt, die uiteindelijk ook zouden resulteren in het overlijden van onze dochter. Alles leek soepel te verlopen. Na twee giften gelukkig nergens last van. Pas vlak voordat de derde gift kwam, begonnen de contracties heviger te worden en kwam de pijn. Omdat je al in een grote waas leeft, wilde ik het liefst geen pijnstilling, zodat ik bewust bij de bevalling kon zijn. Maar de pijn werd heviger en heb toch maar om pijnstilling gevraagd. Eerst begonnen met paracetamol, maar dit werkte niet echt. Niet veel later van de pijn en alle emoties op het toilet flauwgevallen. Doordat mijn bloeddruk zo verlaagd was, was het niet mogelijk om een ruggenprik te krijgen. Deze heb ik gelukkig aan het einde van de middag, toen mijn bloeddruk weer goed was, alsnog gekregen. Na zowel de derde, vierde als vijfde gift veranderde er niets en had ik nog geen ontsluiting. Dan wordt het duidelijk dat je blijft slapen; Dennis op de slaapbank, ik gekluisterd aan bed. Door alle omstandigheden, het krijgen van 40°C koorts, het gevoel dat de ruggenprik langzaam uitwerkt, monitoren die continue afgaan, doe je geen oog dicht en was de nacht ontzettend zwaar. ’s Ochtends vroeg braken mijn vliezen en bleek dat ik volledige ontsluiting had, maar de paar keer proberen te persen leverden niets op en ik kreeg weer een gift. Omdat er een paar uur later nog steeds geen verandering was en alles toch wel erg lang duurde, is samen met de gynaecoloog besloten om een infuus te geven. Deze deed zijn werk en zorgde ervoor dat weer een paar uur later, om 13:46 uur, onze dochter Blake stil werd geboren. Ze was prachtig en vanaf het moment dat ze er was, werden we ondanks de hevige pijn en het verdriet, overspoeld door onvoorwaardelijke liefde en trots. Ze heeft van ons ouders gemaakt.
Doordat Blake veel te vroeg is geboren was ze erg rood. En omdat we graag foto’s wilden laten maken en het even duurde voordat de fotograaf aanwezig kon zijn, hebben we haar in water opgebaard. Diana heeft haar in een glazen pot met koud water gelegd, waarna ze terug in de foetushouding ging en haar huid terug roze werd. Dat gaf ons zo ontzettend veel rust. Ook konden we Blake zo heel goed bekijken en zagen we wat ze van ons had. Het neusje, de oogjes en de nageltjes van Dennis. Haar schouders, onderlip en kin van mij. Een prachtige mix van ons beiden.

Ondanks dat de bevalling van begin tot eind 30 uur duurde, kijken we er met een goed gevoel op terug. Iedereen die we in die periode hebben mogen zien, hebben ons fantastisch goed geholpen. We kunnen Delphine, Joyce, Valerie, Veronique, Tamara, Sandra en Diana nooit genoeg bedanken. Zij hebben ons door deze bevalling gedragen. Het hebben van een vaste verloskundige en verpleegkundige, de persoonlijke aandacht en het vermogen om tijdens deze moeilijke omstandigheden de kalmte te bewaren, maken dat wij positief op de bevalling terug kijken.

Dus nogmaals aan de toppers van de gezinsafdeling en de verloskundigen van ZorgSaam die ons hebben bijgestaan: hartstikke bedankt!

Maar dan kom je terug thuis en ben je letterlijk en figuurlijk leeg. Een lege buik, lege handen en een gat in onze harten. De tijd die we hadden met Blake was veel te kort. Vanaf het moment dat je zwanger bent kijk je uit naar je kindje en een toekomst met je kindje erin. Wil je herinneringen maken voor het leven en haar zien opgroeien. Naast Blake hebben we ook van deze toekomst afscheid moeten nemen.

Op het moment dat dit verhaal wordt geplaatst is 6 maanden geleden dat Blake is geboren. Voor velen is het al 6 maanden geleden, voor ons is het nog maar 6 maanden geleden. De tijd tikt door, maar voor ons staat deze nog steeds stil. Voor de buitenwereld is er niets veranderd, zijn we gewoon een koppel, niet de onzichtbare ouders met een intens verdriet om hun eerste kindje. We missen Blake enorm en vinden het erg moeilijk dat we haar nooit in leven mogen en zullen kennen.
Het rouwproces is ongelooflijk pijnlijk en eenzaam. Ook al probeer je het in het begin samen, rouwen doe je alleen. Het is heel makkelijk om elkaar hierin te verliezen, terwijl je dat absoluut niet wilt, want je bent samen al zoveel verloren. Dus we blijven voor elkaar vechten, laten elkaar in onze waarde en hopen dat het met de tijd draagzaam wordt.

Dennis en Megan, trotse ouders van de prachtige Blake