Verloskundige zorg in Zeeuws-Vlaanderen - ZorgSaam
Direct (spoed)contact 24/7 bereikbaar: 0115-688228

Bevallingsverhaal van Cherinda, Gertjan & Noah

17 november 2022

Het is 19 september 2022 wanneer ik midden in de nacht water voel lopen. Ik spring uit bed en terwijl ik naar de badkamer loop voel ik het water verder langs mijn benen stromen. Op dat moment ben ik 27 weken en 5 dagen zwanger. Na een bezoek aan de badkamer kruip ik toch terug in bed in de hoop nog wat te slapen. Maar het zit me toch niet helemaal lekker en ik besluit op mijn hand te blazen – een trucje om te controleren of je vliezen gebroken zijn bij twijfel. Ik voel weer een golf langs mijn benen. Dit is niet goed, besef ik me en ik maak mijn vriend wakker om te vertellen dat ik water verlies en de verloskundige moet bellen. Terwijl ik haar bel probeer ik het water op te vangen in een glas; het is gelukkig wel helder van kleur.

De verloskundige geeft aan dat ik naar het ziekenhuis moet komen. Ze wil controleren of het echt mijn vruchtwater is of toch urine, maar aan de hand van mijn verhaal weet de verloskundige eigenlijk al genoeg. We hebben nog een zoon van 4 jaar die lekker ligt de slapen, dus mijn vriend blijft thuis en ik stap in de auto. Al snel ben ik bij de kraamafdeling en legt de verloskundige uit dat ze een test gaat afnemen. Als mijn vliezen echt zijn gebroken zal er een plusje op de test verschijnen, als het urine is gebeurt er niks. Nog voordat ze is uitgesproken verschijnt er een dikke plus op de test.

Er is een grote kans op vroeggeboorte en ik zal naar het ziekenhuis in Gent of Rotterdam toe moeten. Hier hebben ze een afdeling Neonatologie en hebben ze de expertise in huis om het kindje op te vangen als hij nu wordt geboren. Eerst krijg ik longrijpers toegediend, omdat de longetjes van een baby nog niet rijp zijn bij 27 weken zwangerschap. Ook krijg ik een infuus met weeënremmers, ook al heb ik geen weeën, en wordt er nog een echo gemaakt om te kijken hoe het met de baby gaat en hoe de baby ligt. Om negen uur in de ochtend brengt de ambulance mij naar Gent. Mijn vriend rijdt langs huis om wat spullen te halen en komt ons daarna achterna.

In Gent wordt ons uitgelegd wat ons de komende tijd te wachten kan staan. Ik zeg ‘kan’, want er wordt direct verteld dat gebroken vliezen niet hoeft te betekenen dat de baby direct geboren wordt. Er is wel een grote kans op infectie en daarom zal ik de rest van mijn zwangerschap in Gent moeten verblijven. De gynaecoloog vertelt ons dat ik de komende 72 uur nog weeënremmers toegediend krijg. De longrijpers worden morgenochtend herhaald. Na de 72 uur worden de remmers stopgezet en is het afwachten wat mijn lichaam gaat doen. Er wordt nog een echo gemaakt; de baby ligt goed, er is genoeg vruchtwater en het gewicht wordt geschat op 1130 gram.

Ik word naar de materniteit (kraamafdeling) gebracht en krijg een tweepersoonskamer. Mijn vriend gaat naar huis en zo breken er spannende uren aan. De eerste nacht duurt lang en ik zie bijna ieder uur op de klok. Wanneer ik eindelijk slaap komen ze me rond zes uur in de ochtend wekken voor de tweede longrijper.

Al vroeg in de ochtend is mijn vriend er weer en hebben we het over wat ons nu eigenlijk overkomt. Hoe zal mijn lichaam reageren als morgen de weeënremmers worden stopgezet? Wat als ons kindje nu geboren wordt? Hoe gaan de komende weken en maanden er dan uitzien? Willen we gebruik maken van de aangeboden rondleiding op neonatologie of laten we het over ons heen komen mocht het zover zijn? We kiezen voor het laatste.

Ik word twee ker per dag aan de CTG gelegd om de hartslag van onze baby te meten. Ons kindje blijft het goed doen! Eén week wachten worden er twee en opnieuw zien de echo en CTG’s er goed uit. Er is nog steeds vruchtwater aanwezig en dat is gunstig voor de groei en de ontwikkeling van de longen.

Lichamelijk gaat het goed met mij en heb ik op het verliezen van vruchtwater na geen klachten. Ik mag enkel uit bed voor een bezoek aan het toilet en om te douchen. Af en toe mag ik een klein stukje over de gang lopen. Ik merk dat vooral de eerste weken het geestelijk behoorlijk wat van mij vraagt.

Elke middag komt mijn vriend een paar uur langs. ‘s Avonds gaat hij weer naar huis en blijf ik achter in het ziekenhuis. Twee keer in de week zie ik mijn oudste zoon en gelukkig komen familie en vrienden geregeld op bezoek en mag ik naar buiten in de rolstoel.

Week 2 gaat over in week 3 en wederom blijven alle controles goed en de 30 weken worden aangetikt!

En zo gaat week 3 in Gent over in week 4 en nog steeds blijft het rustig in mijn buik, de controles blijven goed en artsen beginnen langzaam over overplaatsing terug naar het ziekenhuis in Terneuzen vanaf 32 weken. Vanaf die termijn zou ons kindje daar veilig geboren kunnen worden. Ook al klinkt het nog ver weg doet het ons beide erg goed dat we nu een soort van einddatum in zicht hebben. Nog 1 week volhouden in Gent dus!

Na vier weken in het ziekenhuis in Gent, breekt week 31 van de zwangerschap aan. Nog steeds blijft het rustig in mijn buik, de CTG’s en echo’s blijven goed en artsen beginnen langzaam te praten over overplaatsing terug naar het ziekenhuis in Terneuzen vanaf 32 weken. Vanaf die termijn zou ons kindje daar veilig geboren kunnen worden.

Die laatste week gaat ontzettend langzaam, elke dag hebben we meer hoop dat de baby blijft zitten. Er wordt besloten dat als ons kindje boven de 1600 gram weegt en er geen bijzonderheden worden gezien bij de echo, dat dan de ambulance mij woensdagochtend komt ophalen om terug naar Terneuzen te gaan! De echo die daarop volgt is dus erg spannend: hoeveel zal de baby nu wegen? De gynaecoloog bekijkt het vruchtwater en concludeert dat er nog steeds genoeg vruchtwater is. Ze meet de baby en dan komt het verlossende antwoord… hij wordt geschat op ongeveer 1850 gram. We mogen naar Terneuzen over twee dagen!

Eenmaal in Terneuzen valt er echt een last van onze schouders, we hebben het gehaald! Natuurlijk hopen we dat de baby nog even blijft zitten, maar we zijn al zo blij en opgelucht. Dicht bij mijn oudste zoontje die nu elke dag langs kan komen in het ziekenhuis, veel minder reistijd voor mijn vriend en ook kunnen familie en vrienden vaker langskomen.

Ik mag dat weekend zelfs een paar uurtjes naar huis! Vier weken ben ik nu al van huis en het is zo fijn om weer even op mijn eigen bank te zitten en een paar uurtjes in mijn eigen bed te kunnen liggen! Heel fijn om zelf wat rond te neuzen in de babykamer die tijdens mijn afwezigheid helemaal in orde gemaakt is door mijn vriend. Ook onze oudste heeft een nieuwe kamer gekregen en wil deze graag aan mama laten zien! Weer even samen zijn als -nu nog gezin van 3- geeft ons zoveel moed om het nog vol te houden.

Die maandag hebben we onze eerste echo hier in Terneuzen en de gynaecoloog is tevreden. Wederom is er nog vruchtwater aanwezig en ons kindje zou nu geschat worden op 2100gram en daar zijn we echt al zo blij mee, bijna 33 weken zwanger!

In het het weekend mag ik weer een dag naar huis en maak zelf het wiegje en ledikant voor ons kindje op. Speel wat met onze oudste en na het avondeten ga ik terug naar het ziekenhuis  om verder af te wachten. Die maandag komt de gynaecoloog met mooi nieuws. Omdat het zo goed gaat mag ik vanaf woensdag, bij een termijn van 34 weken zwangerschap, naar huis om de bevalling thuis af te wachten. Wel met streng advies om thuis rustig aan te doen en geen gekke dingen te ondernemen. Nou dat hoeft hij geen 2x te zeggen en die woensdag eind de middag haalt mijn vriend me op en kom ik eindelijk weer thuis. Slapen in mijn eigen bed heb ik zo gemist! Die ziekenhuis matrassen zijn prima voor even maar na 6 weken niet meer!

Ik leg onze oudste op bed en blijf nog even bij hem in bed liggen, hij is blij dat mama er weer is maar roept vlak voor het slapen gaan nog wel even tegen zijn broertje dat hij het tijd vindt om geboren te worden!

Na de eerste nacht thuis word wakker met rugpijn, maar ik stap gewoon uit bed en ga onze oudste helpen met aankleden omdat hij naar school moet. Tijdens het aankleden merk ik dat de pijn in mijn rug erger wordt. Ik besluit op de bank te ontbijten, maar de rugpijn blijft aanhouden en verdwijnt af en toe. ‘Dit meen je niet? Eén nacht thuis en mijn bevalling begint?’ Ik ga douchen, maar plots zetten de weeën door en zit er weinig tijd tussen. Ik bel de verloskundige en we vertrekken naar het ziekenhuis. Eenmaal geïnstalleerd op de kraamsuite, komen Sofie en Severine mijn ontsluiting controleren. Ik blijk al ruim vijf centimeter ontsluiting te hebben; ik ga vandaag dan écht bevallen. De weeën volgen elkaar snel op en al gauw kom ik in een weeën storm terecht. Er is weinig tijd om op adem te komen tussen de weeën door en inmiddels heeft mijn vriend geen vingers meer over omdat hij mijn rug masseert. Rond 11.00 uur zit ik al op ruim acht centimeter. Ik voel steeds meer druk en ze geven aan dat ik tijdens een wee mag mee persen. Omdat de weeën steeds sneller achter elkaar komen en de persdrang toeneemt, moet ik van mijn zij naar mijn rug draaien. Wat doen die rug weeën pijn! Ondertussen worden de gynaecoloog en de kinderverpleegkundige gebeld. Het is belangrijk dat er naast de verloskundige, verpleegkundige en gynaecoloog voor mij, ook goede opvang is voor de baby. Na een halfuurtje persweeën komt onze tweede zoon Noah ter wereld na 34 weken en één dag zwangerschap.

Ik pak Noah zelf aan en hij begint meteen krachtig te huilen. Omdat hij het zo goed doet mag hij een tijdje op mijn buik blijven liggen tot de navelstreng is uitgeklopt. Na het doorknippen van de navelstreng wordt Noah nagekeken door de kinderverpleegkundige. Ondanks zijn vroeggeboorte zijn al zijn controles goed.

We worden alleen gelaten met zijn drieën en dan komt de emotie eruit… We hebben het gered al die weken en we hebben er een kerngezonde zoon voor terug gekregen!

Bevallingsverhaal van Cherinda, Gertjan & Noah Bevallingsverhaal van Cherinda, Gertjan & Noah Bevallingsverhaal van Cherinda, Gertjan & Noah Bevallingsverhaal van Cherinda, Gertjan & Noah
©2024 ZorgSaam Zorggroep Zeeuws-Vlaanderen | Disclaimer & cookies | Privacyverklaring | Ontwerp & realisatie Buro Cinq